وضعیت همه ی ما های شبیه من این جوریه که اول یه پیج تو یه شبکه مجازی داریم و بعد تو عرصه های مختلف گسترشش میدیم که شاید اندکی بر دوستانمون (که نه من به همون آشنای با رفتار دوستانه قانعم ) اضافه بشه و بعد هر یک چهارم ساعت سر میزنیم که مبادا مشترک مورد نظر سر بزنه و ما خونه نباشیم .
به قول یه دوست یه عالم تن ها کنار هم جمعیم.
تنهایی من طعم گس خرمالو میده. همونی که هیچ وقت جرئت نکردم لب بزنم.
حالا تو ای رهگذر به من بگو تنهایی تو چه طعمی میده؟؟؟
درباره این سایت